صد شکر

گویی که سیب را، ز وسط قاچ کرده یار نیمی به این زمین شد و نیمی به آن دیار یک نیمه عقل و خرد برد و فکر و هوش یک نیمه دل ربود و ز کف برد قرار من ماندم و خیال پریشان و زندگی یارب نمی ز رحمت بی انتها بیار اسب خیال تا به فنا می برد مرا باید مهار کنم این اسب را به کار یا سر نهم به سفر های مستدام همچون شهاب درگذر از شامهای تار ای آسمان که شاهد این ماجرا شدی بر من ببار بغض گلو را نگه مدار سنگ صبور بارش ابری گران ترم من بی دلیل پا ننهادم به این دیار مولا اگر نبود که راهی دگر نبود صد شکر ازین همه لطف و مهر یار